سندرم تونل کارپال یا سندرم تایپیست ها یک بیماری بسیار شایع است که باعث درد، بی حسی و مور مور شدن در دست و بازو می شود. تونل کارپال گذرگاهی درون مچ دست است که اعصاب دست و 9 تاندون حرکت دهنده ی انگشتان و مچ از درون آن عبور می کند. در صورتیکه این فضا به هر دلیلی کاهش پیدا کند بر اعصاب دست فشار وارد می شود و باعث بروز اختلال های حسی و حرکتی می شود

سندرم تونل کارپال در زنان بیشتر از مردان است و در افراد میانسال بیشتر مشاهده می شود. شیوع این عارضه در افرادی مانند نویسندگان، کاربران کامپیوتر و خیاط ها که از دست خود استفاده ی زیادی می کنند بیشتر است. در صورت عدم پیگیری و درمان وضعیت فرد مبتلا روز به روز بدتر خواهد شد، بنابراین تشخیص به موقع و درمان آن اهمیت بسیار زیادی دارد. برای تشخیص این عارضه درمانگر از معاینه ی بدنی، آزمایش هدایت عصب، تصویر برداری اشعه ی ایکس و ام آر آی استفاده می کند.

علایم سندرم تونل کارپال در شب و صبح زود شدت بیشتری دارند و به صورت گزگز کردن و بی حسی و درد در انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و انگشت حلقه حس می شود. البته گاهی ممکن است این حس ها به قسمت های دیگر دست هم کشیده شود. سندرم تونل کارپال غالبا در یک دست بروز کرده و سپس در هر دو دست دیده می شود. این عارضه توانایی فرد را برای استفاده از دست و انگشتان کاهش می دهد. عوامل موثر در ایجاد سندرم تونل کارپال شامل سابقه ی خانوادگی، بیماری های خاص مانند دیابت و کم کاری غده ی تیروئید، بارداری، آسیب های مچ دست و فعالیت های خاص هستند.

یکی از درمان های معمول این سندرم استفاده از مچ بند و ارتوز کوتاه دست است. ارتوز کوتاه دست برای ثابت نگه داشتن و جلوگیری از حرکت مچ به کار برده می شود تا التهاب درون فضای مچ کاهش یابد و فشار از روی عصب برداشته شود. ارتوز کوتاه مچ دست دو نوع پیش ساخته و سفارشی ساخت در اختیار بیماران قرار می گیرند. این ارتوز به انواع نرم، نیمه سخت و سخت تقسیم می شوند و جنس آن ممکن است از پلاستیک، پارچه نئوپرن و یا قطعات فلزی باشد. این ارتوز مچ دست بیمار را در حالت مطلوب نگاه می دارد و فرصت استراحت، ترمیم و بهبود التهاب را فراهم می کند. دیگر درمان های مورد استفاده جهت سندرم تونل کارپال شامل فیزیوتراپی، تزریق داروهای استروئیدی و جراحی می باشد.