«کفش مناسب برای بیماران دیابتی»

بیماری دیابت در نتیجه ی بالا بودن سطح قند در خون به وجود می آید. این عارضه گاه به دلیل تولید ناکافی انسولین در بدن، و گاهی به دلیل جذب نشدن انسولین توسط سلول ها ایجاد می شود. در صورت تداوم بیماری و بالا بودن سطح قند در خون مشکلاتی مانند دردهای مختلف، بی حسی و نوروپاتی ایجاد می شود.

نوروپاتی به مشکلات حسی بدن گفته می شود. در بیماران قندی نوروپاتی به صورت کم حسی و بی حس بودن بدن، به خصوص در پاها، بروز می کند. وجود نوروپاتی باعث می شود که فرد متوجه دردها و زخم های ایجاد شده در پا نشود. هرچه سطح قند خون بالاتر باشد خطر نوروپاتی افزایش پیدا می کند. عصب هایی که تحت تاثیر قند خون دچار نوروپاتی می شوند بلندترین اعصاب بدن، یعنی اعصاب پا، هستند. نوروپاتی شکل پا را نیز تغییر می دهد و ممکن است پای فرد دیابتی به راحتی درون کفش های عادی جا نشود. نوروپاتی موجب خشک شدن پوست، پینه و زخم بر روی پا می شود. این زخم ها علاوه بر زشت کردن پا، باعث کند شدن جریان  خون می شوند و بهبود این زخم ها مشکل می شود. کم حسی پاها باعث کمتر شدن توجه شخص به پاها می شود و مراقبت از پاها کاهش می یابد. این مساله موجب خطرات بسیاری می شود. مثلا ممکن است با مزمن شدن زخم ها و گسترش آنها پزشک مجبور به قطع پای بیمار دیابتی شود. تنها در سال 2010 در آمریکا 73000 نفر بر اثر بیماری دیابت پای خود را از دست دادند.

پوشیدن کفش‌های بی‌کیفیت، عدم رعایت بهداشت (عدم شستشوی منظم)، اصلاح نادرست ناخن پا، مصرف الکل، و مصرف دخانیات موارد خطرناک برای فرد دیابتی هستند. بیمار دیابتی ممکن است با بیماری چشم به علت دیابت (رتینوپاتی)، بیماری قلبی، بیماری کلیوی و چاقی درگیر باشد. زخم های پای دیابتی در مردان مسن بیشتر ایجاد می شود.

پوشیدن کفش مناسب یکی از راه های جلوگیری از ایجاد زخم های دیابتی در پا است. کفش مناسب باید از فضای مناسب برای انگشتان برخوردار بوده و فشار بیش از حد به هیچ قسمت از پا وارد نکند. همچنین فرد دیابتی باید پیش از پوشیدن کفش داخل آن را کنترل کند تا شیء خارجی در آن نباشد و پای او را زخمی نکند. کفش مناسب همچنین می تواند از بازگشت دوباره ی زخم های پا جلوگیری کند. کفش مناسب برای این افراد باید متناسب با بدشکلی های آنها ساخته شده باشد و همچنین فضای کافی در قسمت جلو برای انگشتان داشته باشد. روی انگشتان پا، زیر شست پا، سینه ی پا (برجستگی قبل از انگشتان) و پاشنه ی پا بیشتر از سایر قسمت ها در خطر زخم هستند.

کفش های مناسب برای افراد دیابتی راحتی و پایداری بیشتری دارند. این کفش ها نسبت به کفش های عادی عمق بیشتری دارند تا فشار اضافه از پای فرد برداشته شود و جریان خون دچار مشکل نشود. این کفش ها از پای فرد در مقابل ضربه ها نیز حمایت می کنند و شکل دهانه و بندها و زبان کفش طوری طراحی می شود که فشار اضافه و آسیب به حداقل برسد. هیچ خط دوختی در قسمت داخلی کفش وجود ندارد، چون ممکن است باعث فشار و زخم بر روی پوست پا شود. معمولا داخل کفش از ماده ای نرم پوشانده می شود تا جریان خون در کف پا افزایش پیدا کند و برای پاهای دردناک و متورم راحت تر باشد، و در قسمت بالا بیشتر از کفش های عادی باز می شود، تا در صورت وجود ورم در پا، فرد بتواند کفش را بپوشد. در قسمت پاشنه و کف معمولا بالشتک بیشتری استفاده می شود و گاهی حفره هایی وجود دارد تا جریان هوا داخل کفش افزایش یابد. قسمت بیرونی این کفش ها تفاوت زیادی با کفش های عادی ندارد. بنابر امکانات و خواست بیمار می تواند بنددار یا چسبی باشد. به بیمار توصیه می شود که هرگز پابرهنه راه نرود و همیشه ظاهر پای خود را کنترل کند.