طیف اختلال نوروپاتی شنوایی (ANSD) اصطلاح جامعی برای توصیف گروهی از اختلالات است که فعالیت اعصاب آوران را در راه های شنوایی محیطی و مرکزی متاثر می سازند. در این اختلال علیرغم عملکرد هنجار سلول های مویی خارجی حلزونی، فعالیت عصب شنوایی دچار اختلال می شود. مکان دقیق ضایعه در ANSD مشخص نیست. اما مکان های بالقوه ضایعه می تواند سلول های مویی داخلی، سیناپس بین سلول های مویی داخلی و سلول های گانگلیون مارپیچی، عصب هشت، مسیر های شنوایی یا هر گونه تغییر در همزمانی تخلیه اعصاب آوران شنوایی باشد. الگوی بالینی که ANSD را از دیگر اشکال کم شنوایی حسی- عصبی تمییز می دهد، حضور گسیل های صوتی گوش (OAE)، به دلیل فعالیت هنجار سلول های مویی خارجی و حذف همزمان یا ناهنجاری قابل توجه در پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR) است.

ANSD علل متعددی دارد که از جمله می توان به علل ژنتیکی شامل احتمال بروز جهش در ژن های مختلف، بیماری های عفونی (سرخک، آبله مرغان)، علل متابولیک (دیابت، هایپوکسی) یا مادرزادی (آترزی) و نئوپلاسم (تومور) اشاره کرد. عوامل پر خطر دخیل در ابتلا به ANSD عبارتند از زردی بالا، تولد زود هنگام، درمان با دارو های مسمومیت زا برای گوش و سابقه خانوادگی مثبت در ابتلا به کم شنوایی مادرزادی.

شکایت اصلی افراد دچار ANSD، دشواری در درک گفتار است. تقریبا تمامی بزرگسالان مبتلا، مشکلاتی را در درک نشان می دهند که با سطح آستانه شنوایی شان در سکوت و/ یا در حضور نویز زمینه متناسب نیست. این نتایج در کودکان تغییرپذیری بیشتری دارد. در بهترین حالت، درک گفتار کودکان مبتلا، همانند کودکانی است که به کم شنوایی حسی عصبی دچارند، و در بدترین حالت، این کودکان تنها می توانند اصوات گفتاری را کشف کنند، اما فاقد هر گونه توانایی درک گفتار هستند.

با توسعه روش های غربالگری شنوایی در جمعیت اطفال، میزان شیوع نوروپاتی شنوایی 5 تا 24 درصد گزارش شده است. با توجه به شیوع نسبتا بالای  ANSD و مشکلات گفتاری- زبانی این کودکان در قیاس با کودکان دچار کم شنوایی حسی عصبی، انتخاب روش مدیریتی مناسب توسط شنوایی شناس از اهمیت ویژه ای برخوردار است.