اسکیزوفرنیا از جمله بیماری های روانی-اجتماعی است که از نشانه های مشخص آن، وجود توهم و هذیان و عدم بصیرت به طبیعت بیمارگونه این رفتارهای روان پریشانه است. همچنین گفتار آشفته، رفتار آشفته و علایمی از جمله بی انگیزگی، کناره گیری و انزوا، فقدان انگیزه، عدم رسیدگی به بهداشت فردی، کندی احساسات و عواطف، کم صحبتی و کاهش تمرکز در آن دیده می شود. تقریبا 1% مردم در زمانی از زندگی به اسکیزوفرنیا مبتلا می شوند.

در کنار درمان هایی مثل دارو درمانی و الکتروشوک، درمان کاردرمانی در این بیماری می تواند مفید واقع شود. از دیدگاه کاردرمانی، اسکیزوفرنیا شامل اختلال کارکرد در یک یا چند حیطه عملکردی مانند فعالیت های خودمراقبتی، برقراری روابط اجتماعی، آموزش، کار می باشد.

نقش کاردرمانی در فاز حاد بیماری که بیمار دارودرمانی را جهت کاهش علائم از جمله توهم و هذیان شروع کرده است، شامل ارزیابی عملکردی از بیمار بعد از مصرف دارو و ارائه بازخورد به پزشک متخصص می باشد تا میزان مصرف دارو متناسب با شرایط بیمار از سوی پزشکان تنظیم گردد. همچنین کاردرمانگر در کنار سایر اعضای تیم درمانی، آموزشهای لازم را به خانواده و اطرافیان بیمار در ارتباط با ماهیت، علایم بیماری و تاثیر بیماری روی کارکردهای زندگی روزمره و نحوه مدیریت رفتارهای مناسب با بیمار می دهد.

کاردرمانگر در فاز مزمن که علایم مثبت بیماری کنترل شده است از فعالیتهای ساختار یافته، فعالیتهای برون فکنانه و گروه درمانی در جهت اهداف زیر استفاده می کند:

_ استقلال در فعالیتهای بهداشتی و فعالیتهای روزمره زندگی

_بهبود مهارت های اجتماعی

_بهبود مهارت های شناختی از جمله توجه و حافظه

_ بهبود توانایی مدیریت زمان و مدیریت پول

_ آموزش پیش حرفه ای

توجه به این نکته ضروری است که فعالیتهای ساختاریافته ساده همراه با جزییات اندک در مراحل اولیه درمان استفاده می گردد و با پیشرفت و بهبودی بیمار در فرآیند درمان از ارائه فعالیت های دشوارتر همراه با جزئیات بیشتر استفاده می گردد.