مهارت در خواندن یکی از مهـم تـرین نیازهـای یـادگیری دانش آموزان محسوب می شود. به کارگیری ارتباط میـان حـروف و صداها مؤثرترین روش برای خواندن تلقی می گردد ولـی خوانـدن فراتر از تطبیق صداها با نمادهـای نوشـته شـده بـر یـک صـفحه است. دانش آموزان کم شنوا از نظر مهـارتهـای ارتبـاط زبـانی نظیر درک مفاهیم و معانی کلمات، صحبت کردن و درک خوانـدن دچار اشکال عمده و کنـدی قابـل ملاحظـه ای هسـتند.

همچنین مهارت گوش دادن زیر بنای مهارت زبانی است، به طوری که افت شنوایی بر کسب این مهارت تأثیر منفی می گذارد. در صورت عدم به کارگیری به موقع عوامل جبران کنندة این نقیصه، دانش آموزان کم شنوا دچار مشکلات زیادی در کسب مهارت خواندن خواهند شد. مهارت خواندن فرایند پیچیده ای است که توسعة آن به طور زیربنایی در سنین قبل از آموزش های رسمی پایه ریزی می گردد بنابراین شناسایی زودهنگام آسیب شنوایی و ارائه خدمات توانبخشی، نقش والدین در افزایش خزانة واژگان کودک، ارتباط همسوی والدین و معلمین در ارتقاء سواد خواندن از عوامل تأثیرگذار در جبران آسیب شنوایی برای پیشرفت خواندن هستند. هر قدر که ارائة خدمات توانبخشی از سن زبان آموزی دانش آموزان آسیب دیدة شنوایی فاصله میگیرد، شکاف عمیق تری در فرایندهای درک مطلب آنان با همتایان شنوای آنها به وجود می آید. با توجه به اینکه دانش آموزان کم شنوا در کلیة سطوح درک خواندن نسبت به دانش آموزان شنوا عملکردی ضعیف نشان دادند ، لازم است در سیاست گذاری های آموزش استثنایی برنامه ریـزی هـا به گونه ای طراحی شود که سطح یادگیری ایـن دانـش آمـوزان را از انباشتن محفوظاتی که برای آنان عاری از مفهوم است بـه سـمت درک مطلب هدایت نماید و این تحول بایـد بـه طـرز زیربنـایی در اقدامات به موقع خدمات آموزشی و توانبخشی در سنین زبان آموزی، برنامه ریزی درسی و همچنین روش های تدریس شکل بگیرد.