استفاده از روش های آموزش مجازی در تدریس پیش از شیوع ویروس کرونا توسط تمامی کادر آموزش مرسوم نبود. لیکن شیوع ویروس کرونا موجب گردید تمامی اساتید لاجرم به سمت این روش ها سوق پیدا کنند. ناگهانی بودن این امر با رخدادهای مختلفی همراه بوده است. واکاوی این تجربیات امری مهم در ارائه آموزشی پاسخگو و عدالت محور می باشد. در این فرایند پژوهش در آموزش که در سال تحصیلی 1400-1399 با بررسی نظرات اساتید دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید، گروه نظرات با زیر شاخه های نیازها، چالش ها، راهکارها تحلیل گردید. یافته ها نشان دهنده «نیاز به آزادی عمل بیشتر در شیوه های متنوع تر ارائه دروس و امتحانات»، «نیاز به تقویت زیر ساخت ها»، «چالش بیشتر در ارائه دروس عملی و فرآیندی»، «اختصاص زمان بودن با خانواده در زمان غیر اداری برای ضبط محتوا»، «عدم امکان حذف صداهای اضافه »، «درگیری بیشتر در خصوص پاسخگویی به پیام ها در زمانهای غیر معمول»، «زمانبر بودن تهیه محتوا»، «زمان بر بودن دادن فیدبک در کلاس های پر تعداد»، ، «وجود استرس شخصی از حضور در محیط کار و انتقال ویروس به اعضا خانواده بخصوص سالمندان»، «آمادگی بیشتر در صورت داشتن تجربه تدریس مجازی»، بودند. از سوی دیگر« ارائه مطالب با دقت بالا»، « ایجاد محتواهای علمی ماندگار» منابعی بسیار سودمند برای دانشجویان فراهم می کرد که بارها امکان مراجعه به آنها را داشتند.

مدرسان دانشگاه در دوران شیوع وروس کرونا با چالش های جسمانی، عاطفی و کاری رو به رو بودند و به نظر می رسد برای داشتن دانشجویان توانمند در درجه اول رفع نیازهای ارائه دهندگان خدمات می تواند بر ارتقاء کیفیت آموزش و پاسخگو بودن آن تاثیر گذار باشد. بخصوص در مورد دانشکده های رشته های توانبخشی که در نهایت با درمان بیماران به کشور خدمت می کنند. از این رو پیشنهاد می گردد، تقویت بیشتر زیر ساخت ها در افق های آینده لحاظ گردد. از آنجا که به نظر می رسد حتی پس از بحران کرونا شیوه آموزش مجازی به عنوان یکی از اصلی ترین شیوه های آموزش جهانی و بین الملی ادامه یابد توصیه می شود راهکارهای بیشتری در ضمیمه حذف نویز، کنترل کیفیت در یادگیری الکترونیک، اندازه گیری و ارزشیابی در یادگیری الکترونیک ، روانشناسی یادگیری الکترونیک بیش از پیش ارائه گردد.