توانبخشی دهلیزی به عنوان یک روش درمانی موفقیت آمیز برای درمان بیماران دچار اختلال در حفظ تعادل و مشکلات حرکتی مزمن بهبود نیافته، همواره از اهمیت بسزایی برخوردار بوده است. نقش اصلی سیستم دهلیزی، آگاه نمودن مغز از وضعیت سر است. به بیان دیگر، سیستم دهلیزی یک مرجع داخلی است که مغز را از وضعیت سر در فضا مطلع می سازد. از سوی دیگر، سیستم های بینایی و حس عمقی، مراجع خارجی هستند که مغز را از حرکت و سکون دنیای اطراف آگاه می سازند. هماهنگی عمل و یکپارچگی این سیستم های حسی با یکدیگر، فراهم کننده تعادل هنجار است. وقتی بین مراجع داخلی و خارجی، اختلاف وجود داشته باشد، نتیجه آن درک نادرست مغز یا توهم حرکت است. به طور کلی، چهار روش برای اجرای برنامه های درمانی دهلیزی وجود دارد که ممکن است یک یا بیش از یکی از این روش ها مورد استفاده قرار گیرد. در درمان خودگردان، بیمار پروتکل هایی را به منظور تمرین های 20 تا 30 دقیقه ای روزانه دریافت می کند. این روش درمانی عموما برای بیمارانی استفاده می شود که در وضعیت حادی نیستند و در طول اجرای تمرینات به نظارت درمانگر نیازی ندارند. توانبخشی دهلیزی که معمولا شامل استفاده از وسایل توانبخشی دهلیزی است، برای بیمارانی طراحی شده که دچار علایم حاد بوده و در طول اجرای تمرینات به نظارت درمانگر نیاز دارند. بازآموزی تعادل به منظور هماهنگی حرکتی و بهبود شرکت در فعالیت های روزمره برای افرادی که دچار ضعف تعادل و عدم ثبات هستند به کار می رود. در نهایت، مانورهای آزادسازی برای درمان سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV) مورد استفاده قرار می گیرد.