کم شنوایی یک طرفه، نوعی کم شنوایی است که در آن عملکرد شنوایی در یک گوش آسیب می بیند. از هر 1000 دانش آموز، 5 نفر دچار کم شنوایی یک طرفه متوسط تا عمیق می باشند. مننژیت، اوریون، ضربه فیزیکی به سر یا گوش، و مشکلات ساختاری در گوش داخلی و جمجمه از علل شایع بروز کم شنوایی های حسی عصبی یک طرفه در کودکان است. کاهش توانایی یادگیری ضمنی در کودک دچار کم شنوایی یک طرفه منجر به تضعیف دامنه لغات و نیز کاهش دانش عمومی نسبت به محیط پیرامون می شود، که به نوبه خود، او را در معرض خطر تاخیر زبانی قرار می دهد. به علاوه، این کودکان در نتیجه عدم توانایی در استفاده از نشانه های اختلاف زمانی و شدتی بین گوشی، اثرات تجمع دو گوشی و اثر سایه ای سر، مشکلات متعددی در مکان یابی صدا، درک گفتار از سمت گوش آسیب دیده، از فاصله دور و در محیط های نویزی تجربه می کنند.

کودک مبتلا برای درک گفتار دیگران باید تلاش ذهنی و شناختی بیشتری انجام دهد و به همین دلیل در محیط پر چالش شنیداری نظیر کلاس درس یا محیط شلوغ، نسبت به همسالان شنوای خود بیشتر دچار خستگی عصبی می شود. وجود کم شنوایی یک طرفه، کودک را در معرض خطر افت عملکرد تحصیلی قرار می دهد بگونه ای که ممکن است در یک یا چند پایه مردود شود و یا نیازمند آموزش های اضافی ویژه به منظور جبران ضعف خود باشد. بروز مشکلات جدی در عملکرد شنوایی، زبانی و تحصیلی، ضرورت برنامه های غربالگری شنوایی در بدو ورود به مدرسه به منظور انجام اقدامات تشخیصی و توانبخشی بهنگام را ایجاب می کند.