دررفتگی لگن در نوزادان (DDH) از بیماریهای سیستم حرکتی بدن است. در این بیماری سر استخوان ران به درستی درون حفره ی استابولوم (مفصل ران) قرار نگرفته است. ممکن است حفره ی مفصل در دوران جنینی به درستی تشکیل نشده باشد و شکل و عمق کافی را نداشته و نتواند سر استخوان ران را در خود نگه دارد. دلایل ایجاد این عارضه به طور دقیق مشخص نیست و ممکن است به دلیل بیماری های ژنتیکی، بد قرار گرفتن جنین در رحم مادر که موجب کشیدگی مفصل ران شود، بدشکلی مادرزادی حفره ی مفصلی و کشیدگی بیش از حد ران در حین زایمان باشد.
این عارضه موجب مشکلات فراوانی برای فرد از جمله لنگیدن حین راه رفتن، افزایش گودی کمر، لقی و ناپایداری مفصل ران، بدشکلی پاها، کوتاهی اندام در سمت آسیب دیده، از بین رفتن تعادل و کم شدن حرکات مفصل ران می شود.
در صورتیکه این عارضه در بدو تولد تشخیص داده شود به راحتی و طی چند هفته بهبود پیدا می کند. اما هرچه زمان بیشتری از تولد بگذرد و درمان به تاخیر افتد عوارض بیماری بیشتر شده و مشکلات افزایش می یابند. این عارضه در صورت استفاده از قنداق شدیدتر می شود.
برای تشخیص به موقع این عارضه، تا 72 ساعت پس از تولد تست های تشخیصی توسط متخصص بر روی بدن نوزاد صورت می گیرد. این تست ها و معاینات شامل بررسی چین های پوستی ران های کودک، بررسی میزان حرکت مفصل ران و دو تست تشخیصی به نام ارتولانی و بارلو است.
در صورتیکه نوزاد دچار چنین عارضه ای باشد از ارتوزهای مناسب برای درمان استفاده خواهد شد. بهترین ارتوز برای درمان این عارضه پاولیک هارنس است. پاولیک هارنس از نوارهای پارچه ای تشکیل شده و هدف آن نگه داشتن مفصل ران در وضعیت پایدار است. این ارتوز مفصل ران را در 90 تا 110 درجه فلکشن و 20 تا 30 درجه ابداکشن نگه می دارد. لازم است این ارتوز هر 2 تا 4 هفته مجددا توسط متخصص تنظیم شود.
از دیگر ارتوزها و روش های غیرجراحی درمان می توان ارتوز ون روزن، ارتوز آیفیلد وگچ گرفتن پاها به روش اسپایکا را نام برد. در صورتیکه درمان دررفتگی مفصل ران به تاخیر افتد می تواند عوارض متعددی در مفصل ران ایجاد کند که برای درمان آنها نیاز به جراحی می باشد.