نقص شنوایی به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل ناتوانی و معلولیت نوزادان در سراسر جهان، عوارض کوتاه و بلند مدتی در زمینه های مختلف رشد کودک از جمله زبان و گفتار، فعالیت های فیزیکی، قوه درک یا شناخت و نیز مهارت های ذهنی اجتماعی دارد و نیز در ادامه بر سطح تحصیلات و مهارت های شغلی فرد تاثیرات منفی قابل توجهی خواهد داشت. عوامل خطر ابتلا به نقص شنوایی در نوزادان بسیار متعدد بوده که مهم ترین آن ها شامل عوامل ژنتیکی و بروز جهش های ژنی و ازدواج های فامیلی، بیماری های عفونی در دوران بارداری، صدمات وارده حین زایمان، زردی نوزادی، و عفونت گوش می باشند. برنامه های غربالگری شنوایی موثرترین راه برای شناسایی زودهنگام ابتلا به نقص شنوایی در میان نوزادان بوده و منجر به پیشگیری از تاخیر رشد آن ها می گردد. غربالگری نوزادان به آزمون هایی اطلاق می شود که در چند روز اول زندگی نوزاد و معمولا پیش از ترخیص از بیمارستان انجام می شود و نوزادانی را که ممکن است بیمار باشند (موارد مشکوک) از نوزادانی که احتمالا بیمار نیستند، مجزا می کند. پس از غربالگری و تعیین موارد مشکوک باید آزمون های تشخیصی انجام شود تا ابتلا به بیماری تایید یا رد گردد. آزمون های موجود برای تشخیص کم شنوایی در نوزادان، فیزیولوژیک و الکتروفیزیولوژیک و به عبارت دیگر غیررفتاری هستند که شامل گسیل های صوتی گوش (OAE) و پاسخ های ساقه مغز شنوایی خودکار (AABR) می باشند. آزمون OAE اغلب در گام نخست برای غربالگری شنوایی نوزادان به کار می رود. در مورد نوزادانی که دارای عوامل خطر هستند، علاوه بر انجام غربالگری با OAE، انجام آزمون AABR الزامی می باشد. در صورت رد شدن در این آزمون ها، نوزاد یک ماه بعد مجددا مورد آزمون قرار می گیرد. در صورت عدم وجود پاسخ در بازآزمون غربالگری، نوزاد برای انجام ارزیابی های تشخیصی شنوایی ارجاع داده می شود. بر اساس دستورالعمل برنامه ملی غربالگری کم شنوایی، نوزادان بستری در NICU بهتر است در صورت هنجار بودن آزمون غربالگری شنوایی اولیه به دلیل احتمال کم شنوایی های ژنتیکی و تاخیری یا اکتسابی، مجددا در سنین 3، 9، 18 و 30 ماهگی از نظر شنوایی مورد بررسی قرار گیرند و انجام حداقل یک بار آزمون تشخیصی ABR و ارزیابی شنوایی رفتاری برای کودک تا سن 3 سالگی ضروری است.