استراتژی های پیشگیرانه مانند پوشیدن ماسک و فاصله گذاری اجتماعی در تلاش برای کاهش خطر ابتلا به عفونت در طــــول همه گیری COVID-19 به بخش مهمی از زندگی روزمره تبدیل شده است. احتمال می رود این شیوه‌ها پیامدهای ناخواسته‌ای بر مهارت‌های زبانی و ارتباطی کودکان در طول سال‌های بحرانی رشد آن‌ها داشته باشند.

تعامل اجتماعی یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار در رشد زبان است در حالیکه اقداماتی مانند فاصله‌گذاری اجتماعی، کودکان در سن مدرسه را از داشتن تعاملات حضوری با همسالان محروم کرده است. "گفتگوی همسالان" یکی از اجزای حیاتی توسعه عملگرایانه مهارت های ارتباطی کودکان است که این مهارت ها شامل: رعایت نوبت در حین مکالمه و درک معنای ضمنی پشت کلمات گوینده است. اما ماسک‌ها نشانه‌های اجتماعی ارائه شده از طریق حالات چهره را پنهان می کنند. کودکان در دوره پاندمی فرصت های کمتری برای تمرین مهارت های مکالمه ای و اجتماعی در اختیار دارند.

همچنین ماسک‌ها سیگنال گفتار را کاهش می‌دهند و به عنوان یک فیلتر، فرکانس‌های بالا که توسط کاربر استفاده می‌شود را کاهش می دهند. برای ماسک های پزشکـــی ساده سطح تضعیف از 3 تا 4 دسی بل، و برای ماسک های N95 تا نزدیک به 12 دسی بل متغیر است. بنابراین از دست دادن نشانه های بصری و همچنین تغییر به ظاهر کوچک در فرکانس های گفتاری می تواند بر درک گفتار و اکتساب زبان در کودکان با و بدون چالش های رشدی – زبانی ، تأثیر بگذارد.

از آنجا که رعایت قوانین استفاده از ماسک و منع حضور در تجمعات اجتناب ناپذیر است، پزشکان باید از پیامدهای زبانی و ارتباطی احتمالی بیماری همه گیر COVID-19، به ویژه در جمعیت کودکان آگاه باشند. پرسنل مراقبت های بهداشتی، شنوایی شناسان و آسیب شناسان زبان و گفتار در خط مقدم پیشگیری از اختلالات ارتباطی (یعنی تاخیر زبان) در کودکان قرار دارند.

منبع: