پیرگوشی" نوعی پیر شدن طبیعی است که با افزایش عمر دستگاه شنوایی، اتفاق می افتد. پس از فشارخون و آرتریت، پیرگوشی سومین مشکل پزشکی عمده در سالمندان محسوب می شود.

اگرچه عوامل خطر غیرقابل تغییر مانند سن، ژنتیک، نژاد و جنسیت در این مورد مطرح است، اما عوامل خطر قابل تغییری هم وجود دارند که می توان با توجه به آنها و پرهیز از مواجهه با آنها، این روند در دستگاه شنوایی را به تاخیر انداخت. این عوامل عبارتند از:

• قرار گرفتن در معرض صدا (نویز)
• سیگار کشیدن
• تروما (ضربه و آسیب) و استرس

باید اشاره نمود که برخی بیماری ها یا فاکتورها می توانند باعث ایجاد یا تشدید کاهش شنوایی در سنین بالا شوند از جمله بیماری‌های مغزی-عروقی، بیماری‌های قلبی-عروقی، دیابت نوع دوم، کاهش عملکرد شناختی، فشار خون بالا، کلسترول بالا ، هیپوکسی یا دیابت شیرین. شنوایی شناس با انجام ارزیابی های شنوایی، نوع و درجه کم‌شنوایی را تعیین نموده و در جهت مداخله (درمان) گام بر میدارد.

تجویز وسایل کمک شنوایی از جمله سمعک و آموزش بهبود مهارت‌های ارتباطی، آموزش خانواده و محیط به فرد سالمند کمک می کند تا بتواند با شرایط جدید، سازگار شود.
کم‌شنوایی درمان‌ نشده، می تواند عوارض روانی و اجتماعی از جمله احساس تنهایی، افسردگی، اضطراب و انزوای اجتماعی را به دنبال داشته باشد. از طرفی شواهد موجود در سال های اخیر، نشان می دهند که کم‌شنوایی در سالمندان با افت شناختی و افزایش خطر زوال عقل مرتبط است. بنابراین مداخلات شنوایی، می تواند در کاهش سرعت این روند کمک‌کننده باشند.

از طرفی، شنوایی شناس می تواند با آموزش تمرینات تعادلی به فرد در بهبود اختلالات تعادلی ناشی از مشکل در گوش داخلی و سیستم عصبی مرتبط با آن کمک کرده و از مشکل زمین خوردن که در سالمندان یکی از مسائل مهم و شایع در سلامت عمومی آنها بوده و می‌تواند عوارض جدی و گاهی جبران‌ناپذیری داشته باشد، جلوگیری نماید.

دکتر افسانه دوستی، عضو هیات علمی گروه شنوایی شناسی دانشکده علوم توانبخشی