طیف اتیسم اختلالی نورولوژیکی است که در سال های اولیه رشد کودک نمایان می شود. این اختلال باعث مشکلاتی چون رفتارهای کلیشه ای و تکراری، نقص در مهارت های ارتباطی - کلامی و غیر کلامی و رفتارهای اجتماعی می گردد. در حال حاضر آمار شیوع اتیسم 1 نفر در هر 59 تولد است و مهم ترین علت های آن را در نقایص ژنتیک و زیست محیطی شناسایی نموده اند.

علائم اوتیسم

 

یکی از علامت‌های مهم اتیسم، اختلال در ارتباطات اجتماعی است. کودکان طبیعی از همان هفته‌های اول تولد به طور قابل ملاحظه ای اجتماعی هستند، در واقع نوزاد انسان به طور ذاتی برای ارتباط اجتماعی و تشخیص چهره‌ی انسانی آمادگی دارد، در حالی که در کودکان دارای اتیسم گرایش کمی به چهره‌ی انسانی وجود دارد و به دنبال آن، این کودکان گرایش کمی به برقراری تماس چشمی دارند. آن‌ها در درک احساسات دیگران مشکل دارند و قادر به همدلی با آن‌ها و قرار دادن خود به جای آن‌ها نیستند و این سد بزرگی بر سر دوست‌یابی آن‌هاست. این مشکلات در مراحل ابتدایی رشد به صورت‌های زیر آشکار می‌شود:
1. کودک کمتر به دیگران نگاه می‌کند.
2. کودک کمتر غان و غون می‌کند یا اصلا نمی‌کند.
3. وقتی کودک را صدا می‌کنند پاسخ نمی دهد (به نام خودش واکنش نشان نمی‌دهد).
4. در مقابل لبخند دیگران کمتر لبخند می‌زند.
5. کودک ارتباط غیر کلامی برقرار نمی‌کند؛ مثلاً نمی‌تواند به اشیاء مورد علاقه‌ی خودش اشاره کند.
6. بازی‌های اجتماعی (مثلاً دالیبازی یا قایم باشک) را انجام نمی‌دهد و یا به طور یک جانبه و با خودشان انجام می‌دهد.

اختلال ارتباطی
از دیگر مشکلات اصلی در اتیسم، اختلال جدی در برقراری ارتباط است. افراد دارای اتیسم در جنبه‌های مختلف رشد زبان، گفتار و ارتباط مشکل دارند. کودکان دارای اتیسم نمی‌توانند برای اهداف اجتماعی از زبان استفاده کنند. برای مثال نمی‌توانند برای برقراری رابطه‌ی اجتماعی کلمات و زبان را به کار بگیرند. نیمی از افراد دارای اتیسم هرگز از زبان و گفتار جهت ارتباط استفاده نمی‌کنند و در صورت استفاده از کلام در گفتار این افراد مشکلات زیر چشم می‌خورد:
1. تکرار طوطی‌وار جملات و کلمات که به دو صورت ظاهر می‌شوند، هنگامی که فردی با آن‌ها صحبت می‌کند همزمان جملات او به صورت طوطی وار تکرار می‌کنند و یا جملات و عباراتی که دیگران به کار می‌برند را به حافظه می‌سپارند و بعداً بدون اینکه آن جملات کاربردی داشته باشند آن‌ها رابه صورت طوطی وار تکرار می‌کنند.
2. استفاده نادرست از ضمایر؛ مثلاً کودک بجای آنکه بگوید “من” می‌گوید “او".
3. فقدان آهنگ و ملودی معمول در کلام، به این صورت که آهنگ کلام کودک یکنواخت و ثابت است.
4. معمولاً معنا و مفهومی در گفتار این کودکان وجود ندارد.
5. در گفتار خود به خوبی از حروف ربط استفاده نمی‌کنند.

هنگامی که برخی از این علائم را در کودکتان مشاهده کردید لطفا سریعا به پزشک اطفال کودکتان برای ارزیابی دقیق تر مراجعه کنید و در صورت نیاز به سرعت جلسات گفتار درمانی و کاردرمانی فرزندتان را برای بهبود بیشتر و سریع تر آغاز نمایید.