سمعک ها سیستم های تقویت کننده پیشرفته کوچکی هستند که می توان آن ها را به شیوه های مختلف دسته بندی کرد. ساده ترین روش دسته بندی سمعک ها، بر اساس محل قرارگیری سمعک است. بر این اساس، انواع سمعک ها را می توان به دسته های زیر تقسیم نمود:

سمعک پشت گوش فرد قرار می گیرد و صدای آن از طریق یک تیوب به قالبی که از روی گوش فرد ساخته شده و درون گوشش قرار گرفته، منتقل می شود. این سمعک ها در افراد با افت شنوایی قابل توجه، افراد دارای افت شنوایی در فرکانس های بالا و همچنین کودکان کاربرد دارند.

 

 

این نوع سمعک ها می توانند کاملا درون مجرای گوش یا درون مجرا و لاله گوش قرار بگیرند. برای ساخت این سمعک ها، از گوش فرد قالبگیری شده و سمعک براساس قالب گوش فرد ساخته می شود. باید توجه داشت که این سمعک ها به دلیل محدودیت در اندازه، پوشش دهی و قدرت کمتری نسبت به سمعک های پشت گوشی دارند.

 

 

مجموعه ای از عینک و یک یا دو سمعک می باشد که در مدل های امروزی، سمعک به انتهای دسته عینک که پشت گوش قرار می گیرد، متصل می شود. این سمعک ها، در افرادی که مشکلاتی در مسیر انتقال صوت دارند مانند آترزی لاله گوش و یا افرادی که همراه با افت شنوایی مشکل بینایی نیز دارند، استفاده می شود.

 

 

در این سمعک ها، خروجی به جای صوتی که در هوا منتشر می شود، ارتعاش مکانیکی است و برای آن دسته از افرادی که بنا به دلایل پزشکی یا آناتومیکی مثل آترزی گوش یا عفونت مکرر گوش خارجی نمی توانند سمعک هایی را استفاده کنند که گوش را به هر عنوان مسدود می کنند و همچنین در افت های شنوایی انتقالی قابل توجه مناسب است. سمعک های هدایت استخوانی به دو شکل غیرکاشتنی و کاشتنی هستند.

 

 

نوعی سمعک هدایت استخوانی کاشتنی است که دارای دو بخش داخلی و خارجی می باشد. بخش داخلی با جراحی زیر پوست قرار گرفته و بخش خارجی بر روی پوست استخوان گیجگاهی واقع می شود.

 

 

این سمعک ها، بزرگ ترین ابعاد را دارد و با توجه به قدرت بالا، در افراد با افت شنوایی قابل توجه کاربرد دارد. گرچه با توجه به پیشرفت های فراوان در حیطه تکنولوژی سمعک، امروزه کمتر از سمعک های جیبی استفاده می شود.

 

باتوجه به انواع و اشکال متفاوت کم شنوایی، تنوع سمعک ها و همچنین تکنولوژی های متفاوت مورد استفاده در آنها، ارزیابی شنوایی، تجویز و تنظیم سمعک مناسب توسط متخصصین این حوزه یعنی شنوایی شناسان انجام می شود.